Törkiş Kovboylar

Bir kovboy filmi izlemiştim, çocukken. Yabancı bir kanaldaydı. Sanırım SAT 1’deydi, çünkü çıkardıkları sesler gırtlaktan gelince bunun galiba Fransızca olduğunu söylemiştim. Bir bok bilmediğimi, gevezelik yaptığımı babamdan öğrendim. Çünkü O da Almanca öğrenmişti. Ben de o seslerin filolojideki isminin Almanca olduğunu o an babamdan öğrendim. Sonra 12 yaşında Almanca öğrendim. Şimdi bildiğim 4.5 yabancı dilin, buçuk kısmı Almanca’ya düşüyor. 3-4 aylık bir tekrarla buçuğu tamamlayacağımın da farkındayım. Tabii kimse bana 5 dil öğrenemezsin demedi, adam olamazsın da demedi, “Aferin” hiç demedi. Tek bildiğim bir bok bilmediğimdi.

Çok gevezelik yaptım filme döneyim.

Sadece 10 yıllık Türkçe bilen bayağı bir insan olduğum için (ki ilk 2 seneyi sayma zaten ona konuşmak mı denir. 3 yaşında “Kol Düğmelerini” ezbere söylerken sesimin kaydedildiği kaset zaten şivemin ne kadar bozuk olduğunun da kayıtlı bir kanıtı. Neyse film diyorduk)

(Parantezden önceki cümleyi unuttunuz di mi? Ben de unuttum, yeniden başlayalım)

10 yıllık Türkçe deneyimi olan bir insan olmamdan dolayı film, resimleri izlemekten ibaretti benim için. Konuyu anlamak için de benim kadar bile zeki olmaya gerek yoktu. Beyaz şapkalı adam kasabayı siyah şapkalı adamdan korumaya çalışıyor. Siyah şapkalı adam pislik mi pislik, nemrut mu nemrut. İçki desen onda, kumar desen onda, kadın desen onda (aslında hiç de öyle kötü değilmiş). Posta arabası soyuyor, adam vuruyor, barış içinde yaşayan masum mu masum, o pir-û pak fellow Amerikanlarla, “vahşi” kızılderilileri birbirine düşürüyor. Onlar savaşsın birbirini vursun ki siyah şapkalı silah satsın, arazileri ucuza kapatsın, hatta sinsiden, gizliden kasaba yönetimini kuklası yapsın.  

E tabi eninde sonunda siyahla beyaz karşı karşıya geliyor. Düello zamanı. Yalnız maçtan önce ısınırken beyazlı adam omzunu kötü sakatlıyor. Kasabanın milli stoperi sonuçta. Arkadaşları durumunun iyi olmadığını, silah çekemeyeceğini, kazanma şansının Barcelona önündeki Real Madrid kadar ancak olduğunu söylüyorlar, gırtlaktan gelen seslerle. Beyazlı ise durumunun iyi olduğu, başka seçenek olmadığı söylüyor, nurlu ufuklara haşin bakışlar atarak.

Yeni doğmuş turuncu güneş, tozlu yol, yuvarlanan çalılar, şapkanın ucunu kıvıran rüzgâr, seğiren gözler, oynaşan bıyıklar…

Acısını içine atıp, gelecek nesillerin oluşması adına korkusuzca dimdik duran bir beyaz kahraman. İçindekileri imkân bulduğu heryerde dışarı atıp gelecek nesilleri oluşturan yüzünde pis bir sırıtış olan siyah hayvan.

Ve nihayet mıh gibi aklımda tuttuğum büyük final.

Patlayan tek el silah. Kenetli 2 dudak. Sert ifadesini kaybetmemiş 2 yüz.

Ve yere düşen beyaz şapka.

İyi adam kazanamazdı. Filmi izleyiciyi mutlu etmek için yapmamışlardı. Hatta yönetmenin umrunda bile değildi izleyicinin ne hissettiği. Yazılar geçerken bile siyahlı adamın at üstündeki muzaffer ifadesini izletti bize. Sigarasını yakışını, keyifle içine çekişini, gülerek dumanı savuruşunu.

Kazanmanın iyi adam olmakla ilgisi olmadığını, sadece iyi olmakla ilgisi olduğunu da o zaman öğrendim ben.

İyi, kazansın istersin. Aksi durumun adaletsiz olduğunu düşünürsün. Halbuki bu durumun adaletle ilgisi yoktur. Bu işin matematiği böyledir.

*******

3 Temmuz milâdından sonra hiçbir kulüp / şahıs adına ne suçlayıcı, ne aklayıcı yazmadım. Yorum da yapmadım. Futbol anılarım; Tofaş Arabalarla, teşvik primleriyle başlamıştı. Futbolun içinde (benim bildiğim / hissettiğim / yorumladığım) 30 yıldır şike ve teşvik varken, iddianamede adı geçen isimler 10 yıllardır futbolun içindeyken “neden şimdi” sorusu, işin özünün “futbolu temizlemekten” fazlası olduğunu söylüyordu bana.

Her tarihi olayın bir görünen bir de asıl sebebi vardır ya, görünen; asıl “ayıp” sebebe kamuflajdır. Bize de okullarda hep görünen sebebi öğretirler, herhalde tarihe “ayıp” olmasın diye. Menelaus Helen’i kaçırdığı için, Akalar’ın gemilerine atlayıp Truva’ya sefere çıktığını anlatırlar. Sevimli bir marangozluk hikayesi de eklerler ki bizler “atı” düşünürken, Akaların (3000 yıl sonra aynı nedenlerle Çanakkale’ye gelen İngilizler gibi) boğazların hakimiyetini ele geçirmeye çalıştığını ve ticaret yoluna ambargo koymak istediğini pek düşünemeyiz. Veyahut da  1. Dünya Savaşı’nın çıkmasının tek sebebi şu fanatik, deli Sırp’tır. Gavrilo Princip, Avusturya Veliahtı’na denk getiremese kurşunu biz de yenilmiş sayılmayacaktık, zira savaş çıkmayacak, Almanya da yenilmeyecekti.

Şu an önümüze servis ettikleri kötü adam menüsünde; Aziz Yıldırım, Serdal Adalı, Bülent Uygun, İbrahim Akın, Ümit Karan ve niceleri var. Belki gerçekten hepsi, belki de sadece bazılarının şapkası siyahtır. Ya da bir kısmı düelloyu kaybetmiş beyaz şapkalılardır. İşin doğrusunu belki de hiç öğrenemeyeceğiz. Herkesi almış bir düşünce, bilhassa gönlündeki renklerin temsilcilerinin aklanmasını bekliyor / istiyor.

Bendeniz ise herşey bittikten sonra, artık yazılar geçerken keyif sigarasını kimin yakacağını düşünmekte…

Bu işten en kârlı çıkan kimse,

Siyah şapkalı odur işte.

                                                                    

Gerisi filmdir.

Yakup Sabri İNANKUR