Semih’im Sana Söylüyorum, Gencim sen anla

Çince’de “kriz” kelimesinin aynı zamanda “fırsat” anlamına gelip gelmediği hakkında sağlam bir malumatım olmamasına karşın, krizin; Türk Futbolu için nasıl bir fırsat cenderesine dönüştüğüne ilişkin somut gözlemlerim mevcut.  

Ekonomik kriz, her yere uzanan çirkin kollarıyla tüm nakit akışlarının ağızlarını tıkarken, Türkiye yavaş yavaş içinde yaşayanların nefes alamadığı, gitgide kuraklaşan bir göle dönmüştü. Bu kuraklık futbol kulüplerini de pek tabii vurmuş, transferler bir kenara dursun, kulüpler eldekileri satıp kaynak yaratma peşindeydiler.

Tam 11 yıl önce Serdar Bilgili yönetimindeki Beşiktaş, o zamanki teknik direktör Christoph Daum’un tabiriyle “şampiyonluğu satan” bir hamle yaptı.(Bu tarihten 3 yıl sonra söz konusu tabiri, caiz yapıp yapmadıkları hala zihinleri kaşırken bu kez Daum bu duruma ses çıkarmayacaktı…) Real Sociedad kulübü ile Genç Nihat Kahveci için 5 milyon avroya anlaştılar.  

Beşiktaş’ın çocuğu Nihat Kahveci’nin gitmek gibi bir niyeti yoktu. Dönem yöneticilerince “Döner Beşiktaş’a başkan olursun oğlum” diyerek zorla ikna edilmiş, büyüklerince kandırılmış bir çocuğun mahsun ifadesiyle havaalanından bizlere el sallamıştı.

  

Ağlayarak ve ağlatarak giden Nihat Kahveci, sonraki 8 yıl boyunca yüzümüzü güldürmüştü. Sadece Beşiktaşlılar’ın değil, tüm Türk futbolseverinin takdir ettiği heyecanla izlediği bir figür haline dönmüştü. 2003’te şampiyonluğu son maçta kaybettiğinde kendi takımımız şampiyonluğu kaybetmiş kadar üzülmüştük Real Sociedad’a. Altın Top’a aday gösterilmesi, gerçek Ronaldo ile birlikte La Liga’da en çok gol atan yabancı olması gibi daha önce tatmadığımız gururlar yaşattı.

Bazen düşünürüm, Nihat kalsaydı buralarda nasıl olurdu, neler olurdu?

Dünya O’nu şimdi olduğunun yarısı kadar tanır mıydı acaba?

Ne kazanırdı Beşiktaş’ta?

Yahut da Beşiktaş’ta ne kadar kalırdı?

Bunları bilmeye imkânımız olmadığından tecrübelerimiz doğrultusunda benzetme ve akıl yürütme yapabiliriz ancak. Nihat’ın bavul toplamasından 1 yıl önce; Nihat yaşında Avrupa’ya açılmayan / açılmak zorunda kalmayan Tugay Kerimoğlu, 30 yaşına gelmiş ve ıslıklar eşliğinde yönünü Dolmabahçe’ye çevirmişti ilkin. Sonra Beşiktaş formasıyla yapamayacağını anlayıp futbolu bırakma kararı almıştı.

Daha sonra yaşlı Tugay’ genç Nihat gibi Avrupa’nın kalbürüstü bir takımına sessiz sedasız gitti. 6 yıl sonra Sir Alex Ferguson “10 yıl daha genç olsa O’nu alırdım” diyecek, hocası Mark Hughes ise “Alamazdı, çünkü Tugay o zaman Barselona’da oynardı” diye cevap verecekti.

Geldiği yol ayrımında emeklilik yerine Avrupa yazan tabela yönüne sapmasaydı Tugay, Galatasaray tarihinde 10 yıl hizmet vermiş “herhangi bir iyi oyuncu” kadar hatırlanacak ve sevilecekti. Avrupa’ya giden Tugay ise 10 yıl boyunca yaptığı hizmetten sonra hem Galatasaray’ın hem Türkiye’nin medar-ı iftiharı haline gelen bir isim oldu.

Tugay ve Nihat İstanbul’un “güvenli” sınırlarında kalsa 30 küsür yaşlarında benzer sonları paylaşacaklardı.  

Her giden Meksika Dalgası yaptırmadı tribünlere elbette. Arif Erdem, Hami Mandıralı, Fatih Akyel, Elvir Baliç gibi tutmayanlar da mevcut, Sinan Kaloğlu, Cenk İşler gibi sessiz sedasız orada kalanlar da…

Yahut da Gökdeniz Karadeniz, Tayfun Korkut gibi buralarda hakettiği takdiri görmeyip, oralarda hatrı sayılır prestije sahip olanlar da oldu.

Sonuçta sonları Avrupa kapısına burun kıvıran bir (gol kralı) Okan Yılmaz olmadı. Dönüşleri çoğunlukla yine bir büyük takıma oldu.

Tuncay Şanlı giderken Fenerbahçe’nin sembol ismi olduğundan dem vuruldu, orta sınıf bir takıma gittiği için transferi küçümsendi. Doğru; Tuncay Fenerbahçe’den daha küçük bir isme, daha küçük bir paraya gitmişti ancak herkesin atladığı bir durum vardı. Arsenal, Liverpool, Man. Utd. Tottenham, Chelsea gibi devlerle en az 2’şer kez karşılaşma olanağı yakalamıştı Tuncay. FA Kupası, Lig Kupası, Süt Kupası…vs derken bu rakam artacaktı. Kendini Giggs, Terry, Vidiç, Lampard, Fabregas, Scholes, Gerrard, Cristiano Ronaldo gibi isimlerle sınayacaktı. Oysa daha büyük Fenerbahçe’de, daha büyük paraya kalsa bu takımlarla / bu isimlerle yılda 2, en fazla (takımın en başarılı durumunda) 2 kez daha karşılaşacaktı.

Görüşü, tekniği, zekası, mentalitesi, kısaca futbolu burada olamayacak kadar gelişecekti.

Genç oyuncularımız taraftarın "Gerçek Galatasaraylı / Beşiktaşlı / Trabzonlu / Fenerbahçeli” sloganından sıyrılmalılar. Özellikle yaşları 23-25 arasında hem olgunluk hem gelişme sınırındayken hem kendileri hem de Türk Futbolu için gidip gelişmeliler. Buranın çapı belli, ne kadar büyüyebilirsin ki? Arda Turan tam zamanında kaçtı/gitti. Burak Yılmaz’ın bu sezon sonunda müsaade istemesi lazım.

Buradaki fazla para ve rahatlığın cazibesini anlıyorum. Lakin orada da asgari ücrete oynamayacaklar. Yapmaları gereken 7-8 sene sıkmak. Emeklilik yaşı 58 ve 60 olan bu ülkede o 7-8 yıllık “çalışma süresinin” muhtemelen bu yazıyı okuyan herkesin ömrü boyunca biriktireceği paradan fazlasını getireceği de aşikâr.

Benim için Türkiye'nin en iyi golcüsüydü Semih Şentük. Nobre ile kıyasa dahi konmamalıydı. En önce duygusal davrandı. İnkar edemeyeceğimiz biçimde parayı+rahatı seçti, bugünkü durumdan kendi mesul maalesef. Kısaca; bugün Mersin'e gitmem dememek için 3-4 yıl evvel "Deportivo'ya gideceğim" demeliydi.

Bugün Fenerbahçeliler Stadın isminin Lefter Küçükandonyadis olarak değiştirilmesini tartışırken belki onların torunları birgün “Lefter Küçükandonyadis” Stadı’nın yedek kulübesinin isminin “Genç Semih Şentürk Yedek Kulübesi” olarak değiştirilmesini tartışacaklar.

Semih’in Fenerbahçeliliği’ni değil, verdiği kararları sorguladığımın altını çiziyorum. Bundan sonraki kararını verirken duygusal olmamalı. Zira Genç Semih'in gitmek istemediği Mersin İdman Yurdu; 32 yaşındaki yaşlı Nobre'yi parlatıp Fenerbahçe'ye "yeniden" gönderen takım.  

Yakup Sabri İNANKUR